ستاره راک در ابوظبی: رابطه بین آش و پول!

اشاره: در پی برگزاری کنسرت پل‌ مك‌كارتنی عضو سابق گروه پرآوازه بیتل‌ها در شهر ابوظبی امارات، بابک ریاحی‌پور گیتاریست و موزیسین راک ایران مقاله‌ای را برای روزنامه شرق نوشته بود که در ادامه آن‌را با هم می‌خوانیم:

پل‌ مك‌كارتنی به ابوظبی می‌رود، چون پولش را گرفته است. این یك گزاره كاملا منطقی است و تنها منحصر به پل مك‌كارتنی خواننده و نوازنده مشهور و عضو گروه قدیمی بیتلز نمی‌شود. وقتی اریك كلپتون موسیقیدان بزرگ بلوز نیز برای كنسرت ابوظبی رفت، علت اصلی فقط مالی بود و نه هیچ چیز دیگر. موسیقیدانان غربی هیچ علاقه‌ای به اجرای كنسرت در سرزمینی خشک و بی‌آب و علف ندارند. سروصداهای زیادی در قبل و حین اجرای گروه‌ها و موسیقدانان غربی در ابوظبی به راه می‌افتد و تا حدودی اینگونه القا می‌کنند که هنرمندان غربی برای کنسرت در ابوظبی دست‌وپا می‌شکنند. این تبلیغات کاملا بی‌پایه و اساس است. نمی‌دانم آیا شیخ‌های این جزایر قبیله‌نشین در نهایت خواهند فهمید که با دعوت از هنرمندان از جمله موسیقیدانان، نقاشان، فیلمسازان و سایرین نخواهند توانست فرهنگ و هنر را به کشور (بخوانید قبیله) خود بیاورند. همه چیز خریدنی است. به جز فرهنگ که رابطه‌ای مستقیم به تاریخ و تمدن دارد. خداوند را شکر کنند که به آنان شانسی داده، در بیابانی بی‌آب و علف چاه نفتی پیدا شده، عده‌ای استخراج می‌کنند و عده‌ای دیگر که تعدادشان بسیار کم است به درآمدهای هنگفت می‌رسند، نفت می‌فروشند و پول می‌شمارند. پول باید خرج شود اما گاهی راه‌های خرج کردنش را نمی‌دانند.
هرچقدر هم که معماری غربی با کمی حاشیه‌های عربی برایشان جالب باشد و معمارانی چون نورمن فاستر به را وسیله پول‌های کلان به ابوظبی دعوت کنند تا پروژه‌هایی چون «مصدر» احداث کنند، روزی خواهد رسید که از بلندمرتبه‌سازی‌های کاذب خسته خواهند شد یا شاید خسته شده‌اند.

شاید روزی برسد که متوجه شوند با ساختمان‌های عظیم و شگفت‌انگیز نخواهند توانست جایگاهی در رتبه‌بندی‌های فرهنگی جهان پیدا کنند. بگذریم که ساختمان‌سازی‌های «شگفت‌انگیز» اعراب احتمالا در عقده خود کم‌بینی و اختگی آنان دارند. این حضرات احساس می‌کنند به دلیل فقدان فرهنگ بومی همان‌گونه که معماری غرب را به بیابان تزریق کردند، می‌توان موسیقی غربی را نیز به بیابان تزریق کرد. بسیاری از ناظران و موسیقیدانان اذعان کرده‌اند که مقامات فرهنگی ابوظبی در این زمینه موفق نبودند. تماشاگران و مخاطبان عمده این کنسرت‌ها سه دسته هستند. اول اروپاییانی که برای کار، تجارت و تفریح به ابوظبی آمده‌اند. دوم ایرانیان مهاجری که برای کار و ساختن زندگی بهتر به آن برهوت رفته‌اند و سوم ایرانیانی که به عشق شنیدن آثار راک، بلوز، جاز یا پاپ خوانندگان غربی با صرف هزینه‌های زیاد یا کم رنج سفر را به جان می‌خرند و به ابوظبی می‌آیند. حال پرسش این است که چند نفر از مردم عرب ابوظبی با آثار پل‌مک کارتنی آشنا هستند؟ خدا می‌داند. ای کاش و ای کاش که مسوولان فرهنگی ایران امتحان می‌کردند و می‌دیدند که با دعوت از هنرمندان غربی هیچ اتفاق فاجعه‌باری روی نخواهد داد. خطری پیش نمی‌آید برای فرهنگ اصیل و غنی ایران که ریشه‌هایش در عمق تاریخ است. امتحان کنید و خواهید دید که دعوت از هنرمندان و موسیقیدانان غربی از هر جهت به نفع کشور و ملت ایران است. اجازه دهید با ورود و حضور موسیقیدانان سبک‌های مختلف جهان بار دیگر به اعتماد به نفس ایرانیان پی ببرند که ایرانیان هراسی از دیگران ندارند و همواره پذیرای گفت‌وگو و تعامل با سایر فرهنگ‌ها هستند و از سوی دیگر همسایگان ایران نیز متوجه توانایی و قابلیت‌های ایرانیان در تفاهم با فرهنگ‌های دیگر خواهند شد. شاید کمی از هیاهوی خود بکاهند و در نهایت با دعوت از هنرمندان موسیقی غرب چند خبر خوش و مفرح از ایران در رسانه‌ها بازتاب یابد.