لد زپلین: پدر راک، پدر خوانده هوی متال – بخش نخست

گروه راک انگلیسی «لد زپلین» با معیار موفقیت تمام آثار به شکل آلبوم، نه تنها برترین گروه تاریخ راک بلکه برترین گروه تاریخ موسیقی به شمار می‌رود و این در حالی‌ست که آنها برای چند آلبوم اول خود حتا نامی هم انتخاب نمی کردند.
به گزارش مجله‌ی موسیقی ملودی گروه «لد زپلین» در سال ۱۹۶۸ با حضور چهار نابغه یعنی خواننده: «رابرت پلنت»، گیتاریست: «جیمی پیج»، بیسیست: «جان پاول جونز» که اهمیت این ساز را در گروه‌های راک به شکلی بی سابقه بالا برد و «جان بونهام» درامری که کوبنده و پیچیده، طبل زدن را در راک شکل داد به وجود آمد.
تمامی آلبوم‌های لد زپلین به شکلی بی‌سابقه در تاریخ موسیقی در صدر جدول فروش قرار گرفته‌اند و این بند تنها گروهی در تاریخ موسیقی شد که تمامی آلبوم‌های آنها در صدر جدول پرفروش‌ها وارد بیلبورد تاپ تن شده و بیش از سیصد میلیون نسخه فروش داشته است. این گروه به‌تازگی در «وی‌اچ‌وان» در لیست ۱۰۰ گروه برتر تاریخ هارد راک در صدر جدول قرار گرفته است. لد زپلین از نظر تاریخی و فنی یکی از پدر خوانده های موسیقی هوی متال نیز محسوب می‌شود.

با وجود این‌که گروه لد زپلین یکی از پرآوازه‌ترین و موفق‌ترین بندهای موسیقی راک دنیا در سراسر طول دهه‌ی ۷۰ میلادی بود اما در سال ۱۹۸۰ با مرگ «جان بونهام» (درامر لد زپلین) این گروه دچار ضربه شدیدی شد و در حالی‌که افراد بزرگی چون «کازی پاول» قصد جانشینی او را داشتند لد زپلین اعلام کرد که دیگر به فعالیت خود ادامه نخواهد داد و به‌طور رسمی از هم پاشید.
آن‌ها میتوانستند آن‌قدر افتخار کسب کنند که رکورد بیتلز را در فروش بشکنند اما چنین نکردند. در حقیقت، آن‌ها ترجیح دادند بدون یکی از اعضای گروه، به خانه‌های‌شان بروند و از فعالیت دست بکشند. بعید است هیچ گروهی دیگر بتواند چنین موفقیتی را در موسیقی به دست بیاورد، موفقیتی که حتا بیتلز نیز نتواند به آن نزدیک شود.

موسیقی راکی که گروه لد زپلین ارایه می‌کرد به نوعی، یگانه بود. از طرفی آن‌ها که به‌خوبی با بلوز و جز آشنا بودند در جوی افسانه‌ای و فلسفی که بر موسیقی‌شان حاکم بود به فکر فرم‌هایی بسیار پیچیده و ذهنی بودند و از طرف دیگر لد زپلین از سر و صدای بسیار بلند دریغ نمی کرد. بسیاری از منتقدین و مخاطبان، آلبوم اول آنها را آغازی بر موسیقی هوی متال می‌دانند در حالی‌که آنها اصالت بلوزشان را چه با آواز پلنت و چه با نوازندگی‌شان حفظ می‌کردند.
جالب این‌که با وجود همه‌ی پیچیدگی‌های فرمی‌شان همیشه مورد اقبال مخاطبان هم بودند. این در حالی‌ست که برای کسی که با راک دهه‌ی ۶۰ و ۷۰ آشنا نیست درک آثار آنها اندکی دشوار است. علت اینکه لد زپلین در ایران که مثل هر کشور جهان سومی خانه‌ی راک و متال است زیاد محبوب نیست درست مثل «دیوید بووی» موسیقی و اشعار پیچیده و دشوارفهم آنهاست که البته برای جوانان هیپی چهل سال پیش یک موهبت بزرگ بود.
لد زپلین یک ابر گروه همه کاره به لحاظ سبکی نیز بود گذشته از هارد راک و هوی متال، گروه در سبک فولک، بلوز، رگی، سول، فانک، پاپ و حتا آهنگ‌هایی به سبک هندی، عربی، لاتین و کانتری را هم با قدرت اجرا می‌کرد. تا مدت‌ها مردم بر این عقیده بودند که لد زپلین تنها بر دوش دو عضو اول این گروه یعنی جیمی پیج و رابرت پلنت می‌چرخد اما با مرگ جان بونهام درامر این گروه در سال ۱۹۸۰ ، گروه اعلام کرد که دیگر نمی‌تواند به کار ادامه دهد و در حالی‌که که گروه در اوج کار خود بود به این عقیده پایان داد. البته لد زپلین در سال ۲۰۰۷ با برگزاری چندین شب کنسرت در لندن دوباره بازگشت خود را اعلام کردند. نکته جالب این کنسرت یکی درام‌نوازی «جیسون» پسر «جان بونهام» بود و دیگری استقبال فوق العاده پرشور مردم از این کنسرت‌ها که پس از ۲۵ سال از نابودی لد زپلین بسیار غیر منتظره به شمار می‌رفت.
ترانه‌ها و اشعار آنها هم به نوبه‌ی خود، آوانگارد و پیشرو بود و حضور عناصر اساطیری و زبان پیچیده‌ی آنها به مانند موسیقی پیچیده و سرگیجه آور آنها گاه در فهم ترانه مشکل ایجاد می‌‌کرد.
البته لد زپلین این پیچیدگی و نوآوری صدایی را در راک پایه‌گذاری کرد و اشعار هوی متال را می‌توان فرزند خلف آن دانست.